PİR SULTAN DERNEĞİ SÜRECİM

Adana Pir Sultan Derneği 21 Aralık 1993 yılında kuruluş dilekçesini valiliğe vererek çalışmalarına başlamış

Hayatımda iz bırakan en önemli anlarımdan biri de Ankara’daki meşhur işkence merkezi olan DAL denilen yerde işkence başıma gelen, yaşayıp tanık olduklarımdır.

İşkencede sadece falaka, kaba dayak, Elektirik vermek değil psikolojik işkence babında “götürün bunun şeyini şey edin” vari işkenceler de yapılıyordu.

Yan hücrelerde Artvin’den gelip, Ankara’da yakalanan Devrimci Yolcu Mustafa Böbrekle arkadaşları vardı, onlara yapılan işkenceden de hücreler arası bağrışlardan, konuşmalardan  duyduklarımızdan haberimiz oluyordu. Bu guruptan bir arkadaşın küçük kızını getirip, tecavüz edilmekle tehdit edildiği için arkaşdaşın konuştuğunu acı bir gerçek olarak  öğrenince bunda çok etkilenmiş, bir devrimci olarak böyle bir yükü taşımamak için evlenirsem çocuk yapmama kararı almıştım; bu yüzden de çocuk yapmadık.

İşkence de geçirdiğim bu çaresiz günlerim de tek tutanağım, tek tesellim  Pir Sultanın türkülerini söylemek olmuştu; DAL’da avazım çıktığı kadar, bağıra bağıra, Ruhi Su’nun söylediği, Pir Sultandan türküleri söylüyordum, bu bana bir teselli bir cesaret veriyordu. DAL’daki işkenceye Pir Sultanın türkülerine tutunarak direndim desem abartı olmaz. Sanki bu dar zamanımda Pir Sultanın nefesi gelip, dalımdan kokumdan tutmuş gibiydi; Pir Sultan türkülerinin, bu dar zamanımda  bana verdiği teselliyi mi hiç unutamam.

Bizim anamızın ana tarafı Nazlım ABDAL ocağından,  baba tarafı da Pir Sultan ABDAL Ocağı tarafından olduğu için çocukluğum Pir Sultan öyküleri dinleyerek geçtiğinden,  hayatımda Pir Sultanın önemli bir rolü vardı ama bu işkence sürecimde Pir Sultan türkülerine sarılmış olmam, içimde Pir Sultana karşı bir minnet, bir borç duygusu yaratmıştı. Bundan dolayı da Banazdaki Pir Sultan etkinliklerine gidiyordum,  gidiyorduk; 1993’de Sivas katliamı olduğunda, Şenay’ın okulla ilgili bir işi olduğu için gidememiştik; bu durum olmuş olmasa Madımakta yananların içinde bizde olmuş olacaktık.

1993 Sonlarında,  bir de duydum ki, Adana’da Pir Sultan Derneği kuruluyormuş ya da kurulmuş, onları bulup, onlara bu duygularımı anlatarak, bir devrimci olarak beni de derneğinize  üye edin, derneğe hizmet ederek Pir Sultana olan borcumu, vefa duygumu ödeyim dedim. Bu gün (23 Ekim 2021) vefat eden Sadık Boral Başkan ile işte o zaman tanıştım.

Benim amacım sadece hizmet edip, içimdeki manevi borcu ödemekti. Derneğe girip, orada yaşamaya başlayınca oraya gelen Alevilerin sorunlarıyla da hem hal olmaya, onları araştırmaya başladım. Böylece Alevilerin sorunlarını, Alevilik konusunu  daha çok  araştırmaya başladım.

Hep derim ya bilgi içki gibidir, nasıl içkiyi içtiğinde içki şişede durduğu gibi durmuyorsa, bilgide kafaya girdi mi kitapta durduğu gibi durmuyor; öğrendiklerini paylaşmak istiyorsun. Bende okuyup, öğrendiklerimi anlatmaya başlayınca sosyalist çevremdeki arkadaşlarım beni Alevici olmakla suçlamaya başladı. Halbuki ben onların gündeminde olmayan, onların bilmediği şeyleri gündemime alıp, öğrendiğim için onlardan bir farklılığım oluşuyordu.

Serol Teber, beni etkileyen önemsediğin bir yazardı; Serol Teber,  “İşkence sonrası hayat” üzerine yazdığı psikoloji kitabında başınızdan geçen kötü şeyleri, işkenceleri anlatın yoksa bu travmaların  üstesinden gelemezsiniz diyordu. Ben de bu yüzden  Serol Teberin “Phantom Pain” dediği, ruhumdaki sıkıntıları anlatıyordum. İşte ne olduysa ya da ne oldumsa bu süreçte oldum; araştırdım, öğrendim, bunlar üzerine konuşmalar yaptım, yazılar yazdım.

Bugün Adana Pir Sultan Derneğinin kurucu başkanı Sadık Baral’in ölüm haberini Sahra haber verince, bütün bu süreçler bir filim şeridi gibi gözümün önünden gelip, geçti.

Şükür olsun bu sevdayı verene diyerek bu süreçte tanıdığım herkesi saygıyla Özlemle anıyorum. 

*

*

Şimdi bu yazdıklarıma şunları eklemeliyim.

Ben manevi borcumu ödemek için Pir Sultan Derneğine hizmet etmek için gelmiştim ama kimse beni anlamadı.

Aleviler beni, çocuklarını sol bir guruba tavlamak için Alevi hareketine gelen biri sandılar, sosyalistler ise beni Aleviliğe dönmüş bir solcu gibi gördüler, hatta bana sen eskiden de mi böyle Aleviydin diye soranlar oldu.

Halbuki ben o günler de sol bir gurubun üyesi bile değildim sanırım. Alive dünyasında  Hiçbir kişi, “Rıza beni sol bir guruba girdirmeye, üye etmeye çalıştı” diyemez; böyle bir amacım hiç olmadı. Ben içimdeki manevi borcu ödemek için Pir Sultan Derneğine hizmet etmek istiyordum; ilk dönemler üst kurul delegesi olmamı istediklerinde reddediyordum - reddettim, yerime kardeşimi gönderirdim. Dernek yönetimine bile, mecbur kaldığım için daha uygun kimse olmadığı için girdim ama asla Başkan olmayı falan hiçbir zaman istemedim, istemem de. Sosyalist arkadaşlarımda beni hiç anlamadı tabi. Benim Niğde Cezaevine düşene kadar Alevilik ya da Aleviler diye bir sorunum hiç olmadı; ben canımı, varımı yoğumu davama vermiş bir Derviş gibiydim. 1982’de bir tesadüf Sonucu Babalılar isyanını kitabını okuyunca bu konuyu - Alevi tarihini de araştırmaya karar verdim ama beni Alevi derneklerine hizmet etmeye iten DAL denen yerde gördüğüm işkence oldu. Bana korkunç eziyet ediyorlardı, yendiğim darbeden çenem yerinden oynadı, kuşağımın zarı patladı, ben bunlara dayanabilmek için Ruhi Sunun Pir Sultan türkülerini söylüyordum. Bu manevi borcumu ödemek için Pir Sultan Derneğine geldim dikkat edin, araştırın tek Pir Sultan Derneğine üyeyim başka hiçbir Alevi Derneğine üyeliğim yok.

Benim Alevi hareketinden hiçbir beklentim olmadı ne dün ne bu gün. Ben manevi borcunu ödemeye çalışan bir adamdım ama anlayan olmadı

Aşk ile

Rıza Aydın. 23 Ekim 2021. Kaymak köyü