KATLİNİN 1100. YILINDA HALLAC-I MANSUR

D: 858 Beyza/Tur

GÖÇÜ: 26 MART 922

Dilim dilim bende yürek,

Aşk nicedir gel benden sor.

Savrulurum kürek kürek,

Aşk nicedir gel benden sor.

Hallâc-ı Mansûr

Tek bir söz ile bütün ezberleri bozdum: "EN EL HAKK!"

Ben Hallacı Mansur, yani Hallacın oğlu Mansur. Asıl adım Hüseyin'dir. Bir çok kod adım vardır, hep şifreli konuştum, yazdım, Hepsi "Sır" idi, saklayana koruyana verdim.

"Benim niyazım iki rekat namaza sığmaz, Siz bütün pisliklerinizi Hacca, namaza, ve Ramazan Orucunun arkasına saklıyorsunuz!. Siz namazı soyguna, talana, yoksulu inim inim inletemeye alet ediyorsunuz. Siz mümin değilsiniz. Ben gizli gizli "niyaz" ederim, niyazımda Hakk imamımdır."

Hakkı gönül gözüyle gördüm ve sordum: "-Kimsin sen?" Dedi: " -Senim ben!"

Arşta kürşte, Levhi kalemde, On sekiz bin alemde kendisini her nesneye nakşeyleyen, nurunu insana bahşeyleyen Hakk!

Aşkın (Işk'ın) şehidiyim bu yüzden! Hakk'ın varlığında hiç olduğum için, en el Hakk olduğum için Aşkın şehidiyim ben!

Beni anlamadılar, anlayamadılar, o yüzden de öldürdüler. En el Hakk dedim, çünkü Hakk'tan özge can bilmezem, "Hakk bendedir, Hakk bendedir, Hakkı mutlak, zatı mutlak muhakkak ki bedendedir" dedim.

Birinci olarak anamdan doğdum, ikinci doğum Dünya'da "Yol içinde yeniden doğmaktır", ıstırapla oluşan, ölümsüzlüğe götüren doğumdur dedim.

Beş yıl Çin'e kadar, beş yıl da Hindistan'a kadar yanımda iki yüz üç yüz kişiyle dolaştım durdum. Gönülle, sevgiyle, bütün milletlere ulaştım, işte bunu da şeriat ehli çözemediler.

Hacca mı gideyim, Abbasi zulmüne karşı çıkan Karmatilere yardım mı edeyim diye sordular: Yoksul insanlara, onların isyanlarına yardım et, bin Hacca bedeldir dedim. Ama sen Hacca da gittin dediler, evet gittim ama Dünyanın her yerinden gelenlere zulmünüzü anlatmak için Mekke'den daha iyi bir yer yoktu. Gittim, orada çile çektim, zalim iktidarınızı anlattım.

Bilenler sustu! Hocalarım da sustu! Ben susmadım!

Bir yandan da halk yokluk ve sefalet içinde inim inim inlerken muktedirler zevkü sefa içinde gününü gün ediyorlar, zenginliklerine yeni zenginlikler katıyorlardı. Yoksul ve biçare halka her türlü zulmü reva görmekten de geri durmuyorlardı.

Bu zulme, haksızlığa, yoksulluğa halkın ızdıraplarına sessiz kalamazdım, çünkü emek çeken, ter döken bir Hallacın oğluydum. gönül dostlarımla, yoldaşlarımla isyan ettim, beni zindana attılar, 11 yıl zindanda kaldım, işkencelerden geçtim ama ağlamadım, sızlanmadım!

Ben Yol talibiyim, af istemem, minnet eylemem, saltanata, hilafete biat eylemem. Nevruzumuz bir gün olacaktır dedim. Nevruzumuz Şeb-i Arus'tur!

Bir başka yerde, bir başka zamanda, yine zulme karşı çıkmak için geri geleceğim! Hallacı Mansur, ölür dirilir! Nevruz sözünü duyan Mahkeme heyeti "Zındık" diye bağırdı!

Mahkememi kadı Molla Hammad idare ediyordu. Sürekli beni pişman olduğumu açıklamaya zorluyordu. Tüm iddia ve isnatlara verdiğim cevaplara yaptığım konuşmalara, yürüttüğüm ve meydana koyduğum fikirlere verecek bir yanıt bulamıyor ve Halife Muktedirbillah'ın gücüyle sürekli beni aşağılıyor, azarlıyor, tehdit ediyorlardı.

Bana mezhebimi sordular: Mezhebim yoktur, Yolumuz vardır dedim! Çok ısrar ederseniz En el Hakk Yolundanım dedim! Hammad o kadar kızdı ki "Bunun kanı helaldir" dedi.

Mahkemeyi bir perdenin ardından izleyen Abbasi Halifesi Muktedirbillah'ın veziri A. Hamid Kadıya "Bu söylediğinizi fetva olarak yazıp hemen bana verin" dedi. Kadı Hammad korkuyla irkildi: "Bir kızgınlıkla söyledim efendim, böylesi bir ehli Kâmile bu gibi bir fetva veremem" dedi. Ama Vezir A. Hamid bir kere fırsatını yakalamıştı ve ısrar ediyordu. Üç yüz mollaya bu sözü tasdik ettirdi ve fetvayı aldı.

Sonra ne mi oldu? Tövbe et dediler: Dedim ki "yanlış bir sözüm yoktur, tövbe edecek bir günahım yoktur. Elim kanlı değil, kimsenin malını sizler gibi çalmadım, kimseye zulmetmedim ki tövbe edeyim. Korkum da yoktur. Aşkta korku olmaz. Âşıklar korkmaz, Âşıklar ölmez" dedim!

O zaman Son duanı yap dediler. Ben "Nasılsa öldüreceksiniz, Hakka ulaşmak için abdesti kanla alalım" dedim.

Beni Dar'a çektiler, Bedenim "Aşk"dedi, kırbaçladılar, sonra Darda iken bir elimi kestiler, diğer elimle akan kanı yüzüme sürdüm. Abdest aldım, diğer elimi de, ardından kollarımı kestiler, ellerim, kollarım "Aşk" dedi. Sonra bacaklarımı kestiler, bacaklarım "Aşk" dedi. Tam üç gün sürdü bu işkence. Binlerce kişiyi de katlimi görmeleri için meydanda topladılar. "Karmati Papazını taşlayın" dediler!

Sonra beni taşladılar. O arada "dost" bildiğim biri gül attı, o beni yaraladı.

Bedenimi Darağacından indirdikten sonra başım kesildi, Dicle üzerindeki köprüye dikildi. Kesik başım İki gün Dicle köprüsünde kaldıktan sonra ibret olsun diye Horasan’a gönderilerek bölgede dolaştırıldı.

Başım da " Aşk" dedi. Vücudumun tüm uzuvlarını birbirinden ayırdılar, her yer "Aşk, Aşk " diye inledi.

Tekrar dirileceğimden de korkuyorlardı. Bu korku o kadar ileri idi ki, kesmek yetmedi, vücudumun tüm parçalarını yaktılar. Küllerimi Dicle nehrine attılar. Küllerim "Aşk" diye haykırdı.

Korkmadım, irkilmedim, tereddüt etmedim.

Dostuma bunları zaten zindanda iken çok önceden söylemiştim, Hırkamı nehre atın, Dicle taşıp da Bağdat'ı sel basmasın demiştim.

Kainat içinde bir zerre noktacık, "Nokta onun içinde, o noktanın içinde". Hem Kâinatın içinde, hem Kâinat onun içinde O'ndan ama O değil! Nokta tüm çizgilerin esasıdır diyorum, İşten bundan dolayı En el Hakk dedim. Ehl-i Kâmil, Ârifan anlıyor beni, Ham ervah anlamıyor. Bu yüzden de öldürüp kurtulmak istiyorlar.

Aşkta korku yoktu,

Aşkta tartı yoktu,

Aşkta hesap yoktu,

Aşkta yok vardı,

Aşkta hiçlik vardı.

Aşkın zahiri senin gördüğün gibidir, Bâtını ise inceliğinden halktan gizlidir, Ehli Kâmile âşikar!

"Her bir zerre koptuğu bütünün izlerini taşır."

O öyle bir cevherdir ki, en kutsal Aşk ateşidir. Bakmaksızın görmek, duymaksızın işitmek, öğrenmeksizin bilmektir. "Cehennem acı çektiğiniz yer değil, acı çektiğinizi kimsenin duymadığı yerdir."

İnsan bir Kâinattır, ancak Kâinat da insandadır. Tek bakarsan çok görürsün, ancak bütün bakarsan tek görürsün!

En el Hakk dedi ya tutuştu Âlem,

Hakk bende demişti, bilmedi âdem,

Uygulansın cezam deyince mâdem,

Vurdukça vurdular, cehil olanlar,

Olanları gördü ehil olanlar!

Seçenekleri yaratan seçenin kendisi değilse bu köleliktir, hür olmak ise kölelikten kurtulmak demektir.

Zor olan bir köleyi özgürlüğüne kavuşturmaktır. Düşenin elinden tutmak, bir lokmayı paylaşmaktır.

Benim fikirlerimi ilham alan Karmatiler bunu duyan bilen, anlayan ve uygulayanlardır. Karmatiler kardeşlik hukukunu, kardeşlik topluluğunu ve sistemini kuranlardır.

İnsanın insana zulmü elbet son bulacaktır. Önemli olan insanın kendi kendisine zulmetmemesidir.

Hayatın içinde sıkışıp kaldıysan kapılarını dışarıya değil, içeriye aç!

”Aşk nedir? dediler bana! Sabredip bekleyin, Üç güne varmaz görürsünüz" dedim.

İşte o üç gün sonrasında uzun işkenceler sonucunda En el Hakk, En el Hakk diyerek , Aşk, Aşk sesleri arasında Hakk ile Hakk oldum ben Hallac oğlu Mansur!

Biz Kızılbaş Aleviler Mansur'u Cemlerimizde yol önderi olarak gördük, bağrımıza bastık, Onun Dar'ını, Dar kabul ettik, Didarını Didar kabul ettik. Rıza Şehrini onun ışığıyla kurduk, Müsahipliği ve müsavi olmayı onunla öğrendik. Erkânımızı yeniden derleyip toplayan, Işığıyla çağlar sonrası bile bizleri aydınlatan, ışık ehli olmamızı sağlayan, Mansur olmuştur.

Bizler binyıllardır,

"Aşk ile, Aşk ile sağ elimizi kalbimizin üzerine koyar, Mansur'un yolunda olduğumuzu kalp ile tasdik, dil ile ikrar ederiz.

Aşk olsun Işk (Aşk) ile Yol'a Yoldaş olanlara.

Aşk olsun Işık için mum gibi eriyenlere...

Hallac-ı Mansur'un devri daim olsun.

Işığı daim olsun!

Aşk ile!

Musa Kazim Engin