Evet dostlar, yaşamını halkına adayan ve bu uğurda mücadele eden tüm canlara, yoldaşlara saygılarımla diyerek başlıyorum bugünkü makaleme.

Öyle kolay değil, yaşamı onurlu ve güzel kılmak. Bu çaba, büyük bir bedel gerektirir. Ya hiçbir şeye karışmadan güçlünün gölgesinde yok olacaksınız ya da haksızlığa karşı durup bedeli neyse ödeyeceksiniz.

Her zaman sahibinin kapısını bekleyenler vardır. Bunlar, yalağına konulan yem kadar ses verir; sultanları çağırdığında onu eğlendirmek için soytarılık yaparlar. Bu soytarılar, soytarılıklarına bakmadan dışarıda "Ben saray çevresindenim" diye millete hava atarlar. Oysa soytarıdır, onuru yoktur. Bir damla onuru olsa çalışır, didinir, bir parça kuru ekmek kazanarak onunla onurlu yaşar. Ama bu tipler onurluca çalışmak yerine sarayda soytarılık yapmayı yeğlerler.

Hani şehre bir sirk gelir, çadırın birinde aynalar vardır, içine girince seni başka başka gösterir ya, işte o tipler de çıktı. Bunların toplum nezdinde iğne ucu kadar değeri yoktur ama o çadırdaki aynanın büyüsüne kapılmıştır, kendini hep öyle sanır. Nereden beslendiği belli olmayan bazı parazitler töredi; her şeye karışan, söylenen her sözü kendi üstüne alan, kan emici sivrisinekler misali. Karanlığı bekler, sen tam uyumaya çalışırsın, kulağının dibinde vızıldar, ışığı açarsın, kaybolur. Uyudun mu gelir, kanını emer. Mesele, emdiği kan değil, sana bulaştıracağından korktuğun mikroptadır.

Bir de yaşamı boyunca meydanı boş bulduğunda nara atan sahte kabadayılar vardır. Sağa sola bakar, kimse yoksa nara atar; birini gördüğünde de başını eğerek siner, korkar. Bunlar zayıfa çaka atıp güçlüye şapka çıkaran tiplerdir. Devlete laf etmez, düzeni eleştirmez; güçlü kimse onun gölgesinde yürürler, izini belli etmez. Güce eğilip şapka çıkaran zararlı tiplerdir.

Şu kadarını söylemek isterim, can yoldaşlarım. Yaşamım boyunca hiç kimseye boyun eğmeden doğru bildiğimi savundum. Bedeli ne olursa olsun, bunu son nefesime kadar sürdüreceğimden emin olun.

Evet dostlar, ne yazık ki böyle bir zamanda yaşıyoruz. Ama siz, siz olun, bu tür soytarı ve asalaklara ne masanızda ne de sofranızda yer verin.

Nazım Hikmet’in dediği gibi: "Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine.

Dostça kalın…