12 EYLÜL'DEN BİR SAHNE (1)

Yetmiş beşinci günüm. Kahvaltıdan yeni çıkmışız. Suyılanı o küstah sesiyle “Veli!” diye bağırmasın mı?

“Hazırlan, gidiyorsun!”

Bir korku bir merak… Sımsıkı bağlandı gözlerim. Seslerden ve hayal gücümden oluşan belirsiz bir dünya...

Merdiven aynı ama dışarısı buz gibi.

“Artık ne olacaksa olsun,” dedim.

Merdivenin bitiminde Urfalı olduğunu düşündüğüm polise teslim edildim. Aşağılama daha kapıda başladı. Ense hizasında ceketimi yakalayan Urfalı, bir eniği sürüklercesine götürdü beni.

“Gel bağalim, demlendiğin yeter artık!”

Urfalı, spor salonuna, pardon “Ring”e bırakıverdi beni.

“Otir bağalim, gözini açarsan oyarim seni!”

Girişe yakın acımasız bir sorgu sürüyordu. Sorgucuyu sesi yükseldiğinde anlayabiliyordum ancak.

“Attırma kafamı eşoleşek, ananı siker, kemiklerini kırarım şimdi!”

Bir duvarın dibine bıraktılar beni. Boğazının gıcığından, sırtının duvarla temasından yalnız olmadığımı anladım. Uzak yakın inlemeler... Önce ayaklarım, sonra baldırlarım uyuştu. Tahta zemin hızla soğumaya başladı. Durmadan pozisyon değiştiriyorum. Boğazımda hıçkırık, çenemde zangırtı... Soğuktan mıydı korkudan mıydı bilemedim.

Kendime göre hesaplıyorum zamanı.

“Bir, iki, üç saat...”

Devrilip gidiyor saatler. Bir titreme aldı beni. Denizde bir çakıl, evrende bir nokta, çalılara edilmiş bir pislik gibi hissediyorum kendimi. Hemen de toparlandım. Başladım saymaya:

“Şimdi öğlen, şimdi ikindi... Şimdi muziplik yapıyordur Mahçiçek. Kıçında gocuğuyla devrilmiş yatıyordur Azimet...”

Sonra köyüme, çocukluğuma, öğretmenliğime, Cello'ya, baskınlı, nöbetli gecelere, tartışmalı, anmalı günlere, dergilere, gazetelere, köy odalarına dek uzandım. Kavga, umut güzel diye düşündüm.

Sırtım duvarda öylecene kaldım. Sonra kaşlarımı kaldırıp göz bağımı anlıma doğru ittirmeye çalıştım. Başarılı da oldum; burnumun kenarındaki boşluktan karşı duvarın önündekileri seçmeye çalıştım. Üç kişiydiler; biri yaşlı, ikisi genç. Gencin biri montlu, diğeri kabanlı. Yaşlısı burma bıyıklı.

Ayak sesleri... Ses geldi önümde durdu, ceketimi aynı yerden yakalayıp “Bağin da gevşemiş ha!” dedi. Çözdü, tekrar bağladı.

Dış kapıdan, donmuş karın üzerinden tekrar merdivene... Soğuk jilet gibi. Koğuşun sıcak havasını soluyarak indim. Bağımı çözen Ablaksuratlı, yayvan suratını gere gere güldü. O anda da Fikret'in hücresini açtı. Gerilen Fikret, eğile doğrula egzersiz yapmaya başladı.

Kanlı, otlu şilteme uzanıverdim. Hemen herkes geldi, bir tek Somun gelmedi.

“Ne oldu, dövdüler mi seni?”

“Bekletildim. Ne sorgu ne dayak...”

Anında dağıldı arkadaşlar. Yüzüme yoğunlaşan Azimet besbelli ki açılmamı bekliyordu.

“Bu ne yav! Bekle bekle!”

Dalgacı bir gülüşle, “Allahsız,” dedi Azimet, “biz dayaktan sen dayaksızlıktan şikâyetçisin. O da oluur, merak etmee!”

Karavana kovası her zamanki gibi iki askerin kolunda iniverdi.

Şangırt açıldı kapı.

“Yemeğe!”

Yan taraftaki mutfağa geçtik.

“Allah’ıma hamdolsun, ordu, millet var olsun...”

Ertesi gün tekrar ringe... Beni aynı yere bırakan Urfalı, yanımdakine çıkıştı.

“Ulan Abuğat, namaz tahtama oturmuşsun, ayaklarini kırarim ha!”

Kendi kendime “Acaba Haydar mı?” diyerek irkildim. Düşün düşün geçmiyor zaman. Sıtmaya tutulmuş gibiyim.

Tekrar koğuşa...

Bir gün önce gözbağımın altından izlediklerim de geldi. Ortalarda bir yere aldım onları. Saygılılar ama... Yaltaklanmaya yakın, abartılı bir saygı. Anteplilermiş, esrar satmışlarmış. “İftira,” diyorlar tabii. Avukatları da geldi; kurnaz, cin gibi... Bir o kadar da mütevazı. “Urfalı'nın çıkıştığı bu olmalı,” diye düşündüm.

Elini,“Şevket Demircioğlu” diyerek uzattı bana. Demirciler'den, Mehmet Çetin'in köyündenmiş. Takımlı, yelekli... Tombul eli gümüş imameli tespihini çekmekle meşgul... Avukattan çok bir tüccara beniyor. Felsefesiyle çelişen biz idealistlere şirin gözükmeye çalışıyor. Kurşun bir askere benzettiğim onu. Yakinen tanıyor olmasam, ezmek, çiğnemek, belki de fırlatmak geçerdi içimden.

Onu Karahasan Öğtüt'ten boşalan yatağa aldım. Karahasan'dan taptaze anılarıyla, yarısı yenmiş bisküvileri kalmıştı.

Kaç gün sonra salonda, asık suratlı, kısa bir er belirdi.

“Var mı bir sorununuz?”

Kapıya doğru seğirten Avukat, “Komutanım,” der demez parmaklıkların arasından sert bir yumruk yedi. Eli çenesinde kaldı. Dopdolu gözlerle yatağının ucuna oturdu. “Yok canım ne eri,” dedi, “Er kıyafetine bürünmüş bir rütbeli. Bilinçli yaptı!”

Acımayla karışık sadistçe bir gülme krizinden zor kurtardım kendimi.

“Piyango hep bize vuracak değil ya!”

Ablaksuratlı neşeli.

“Listeee!”

“Hazır!”

13. 09. 2020

Ali Rıza Aksın